[#10830] Ramborg Knutsdtr. Lejon ?

[Gjest Hans Myhre]

Tullball OGD.Jeg tolker ikke, bare klargjør hva mitt historiske leksikon sier om ordet orskurd. Du avviser jo denne klarteksten også så det er DU som har en egen tolkning som ingen andre her kan forstå!!Samtidig avviser du Magnus Lagabøters Landslov om arv. Man kan ikke motta en Odelsrett. Det er noen som opparbeides vei å eie eiendommen over lang tid..Istendenfor bare å komme med svada OGD så bør du komme med fakta som støtter din merkelige tankegang.

[Gjest Kristian Fjeldsgård]

Det kan være nødvendig med ennå et par spikre i kista til Ole:I motsetning til Ole har jeg tatt meg bryet å lete opp det som angivelig er hans 1406-dokumentasjon:I to brev i SD SDHK nr. 16632-3 som er nære identiske og i en vidisse av 1420 nr. 19416 bevitnes denne gaven: 'Ramborg Knutsdotter skänker till Alvastra kloster sin MORGONGÅVE Sjötorp i Ödeshögs sn samt Svenseryd i Ödestuga sn.'Vi har altså ikke her et hus nord for ALvastra kloster som Ole tidliger par lagt til grunn.Ei heller har vi hustruen til Gard Toresson som selv om hun skulle gi bort sin morgengave, knappest hadde noen morgengave i Sverige fra norske Gard å gi bort. Og dersom hun hadde hatt det var det vel ingen andre enn Gard Toresson selv eller nære slektning av ham, som hadde bevitnet/forseglet brevet om gaven.AT hun er identisk med den Ramborg Knudsdotter enke etter Tuke Peterson som nevnes 1374 med provent i et hus nord for Alvastre, og den Hustru Ramborg Knutsdotter som i 1380, SDHK nr. 11671: 'Priorinnan Holmborg och klostret i Skänninge säljer till hustru Ramborg Knutsdotter all klostrets jord i 'Södztorp' i Ödeshögs socken.' er klart.Dette er tydeligvis et makeskifte hvor Ramborgs morgengave i en gård blir byttet bort mot en annen gård, som vi så finner igjen i 1406, benevnt som morgengave.Hadde denne Ramborg vært identisk med Gard Toressons Ramborg måtte hun i 1406 hatt barn for å kunne disponere over morgengaven, som eller skulle være levert tilbake til avd. mannens slekt i tilfelle nytt giftemål uten barn. Dersom det hadde vært barn i 1406 hadde dette gitt seg utslag i brevets ordlyd. Selv om det bare er en ordknapp regress må det antas.Heller ikke kunne Gard Toresson i 1407 opptrådt på vegne av barn til Ramborg av et tidligere ekteskap. Deres representanter måtte vært nevnt i Lagmannens orskudr av 1407. At det andre (minst) av Ramborg Knutsdotters ekteskap dermed må bortfalle framgård av samme argumentasjon (uansett hvilken Ramborg vi snakker om).For å gjøre det enklere for Ole så ligger dokumentene her: LenkeSøk på Ramborg etc og årstall.Et tankekors for Ole må være at den Ramborg han trekker fram, synes knyttet til Alvastra, mens søsteren til Gards Ramborg er i Vadstena

[Gjest Ole Gilje Dale]

Hans. Eg prøver å svara på greie spørsmål: Det var dette med å komme med svada..Lars Løberg har i siste NST ein artikkel om odel og arv.. Der nemner han reglane for å kunna få odelsrett. Eg har nemnt dette før fleire gonger, men det ser ut til at mange ikkje er merksame på regel om kongegåver. Artikkelen er lettlest. Ole

[Gjest Lars Løberg]

Regelen om kongegaver ville kunne gi Katarina odelsrett til en eller flere gaarder, men det endrer ikke Hans' poeng. Denne odelsretten ville bare foelge Katarinas livsarvinger, den kunne aldri komme hennes utarvinger til gode. I og med at Katarina doede uten livsarvinger, ville altsaa en eventuell odelsrett som foelge av kongegave til Katarina opphoere aa eksistere ved hennes doed.

[Gjest Ole Gilje Dale]

Den regelen må du visa oss Lars. Det er slett ikkje restriksjonar på gåva. Ein mogeleg merknad frå kongen var nettopp tidsavgrensingar. Skulle odelen gå ut ved Katarina sin død, ville dette ha vore serleg vilkår også frå kongen si sida. Han kunne dermed setja vilkår som i tilfelle ville gå mot lova. Ole

[Gjest Arne Gjerstad]

Til (580) OleNår det gjeld den regelen du etterlyser, så skriv Professor dr.juris Thor Falkanger i si bok Odelsrett og åseterette (ISBN 82-13-00595-3) 1996 utg. følgjande.s 106.'.....Prinsippet er at odelen går over i odelserververens descendense, og bare i descedensen. Erververens foreldre eller søsken får altså ikke odelsrett, selv om de kanskje er nærmeste arvinger i arvelovgivningens forstand. Dette er fullt ut i samsvar med den tidligere gjeldende rett. 'Kva får du ut av dette mon tru?Arne

[Gjest Ole Gilje Dale]

Arne. Den regelen du nemner, eg vil kalla han hovedregel, er virksom når odlaren har livsarvingar.Dersom odlaren ikkje har livsarvingar, går odelen over til odlaren sine syskin. Det er ikkje slik Lars nemner at odelen kverv bort i inkje. Ole

[Gjest Finn Oldervik]

Når det står som følgjer; 'odelen går over i odelserververens descendense, og bare i descedensen. Erververens foreldre eller søsken får altså ikke odelsrett, selv om de kanskje er nærmeste arvinger i arvelovgivningens forstand', korleis les du så dette Ole. Står det her at regelen er slik berre når det er livsarvingar? Nei, Ole, tvert i mot så står det at odelen berre kan gå over til livsarvingar til odlaren, sjølv om søsken og foreldre er arvingar etter arveloven.Etter mitt fattige vit, så er det berre odel som er overteken frå foreldre, - altså gods som er odla av arvelataren sine forfedrar som det kan hevdast odel på av sysken. I dette tilfelle vil det då bety eventuelt odelsgods som hadde høyrd Knut Algotsson til.

[Gjest Lars Løberg]

Her kom Finn meg i forkjøpet, men svaret er helt rett. Eller, for å forklare det på en annen måte, kongen kan nok gi bort både eiendomsrett og odel til en gård ved gave. Når mottageren så dør, følger eiendomsretten arveloven, mens odelsrettn følger odelsloven. Ved livsarvinger, faller de to sammen, da blir det ingen forskjell, men der hvor ingen livsarvinger finnes, går eiendomsretten til utarvinger, for eksempel søsken eller nevøer, men odelsretten gjør ikke det, her gjelder odelsloven, og da er det kun odlerens etterslekt som får del i denne. Når slik etterslekt ikke lengre finnes, faller odelen bort.Jeg kan leve godt med at Ole trekker mine utsagn i tvil, men her har Arne sitert Falkanger, vår fremste nålevende ekspert på odelsloven. Du finner akkurat det samme hos Jon Skeie, hos Knut Robberstad eller, for den saks skyld hos Hans I. Kleven.Bakgrunnen er da også naturlig nok. Odelsretten er, og har alltid vært, en slektsrett. Den er forbeholdt odlerens etterslekt og den alene. Slik har det vært fra arilds tid. Eiendomsretten, derimot, kan godt arves ut av slekta. Så får eventuelle odelsberettigede heller løse gården tilbake fra rette arving.Men dermed er også argumentet om odelsrett hva arven etter fru Katarina angår denne diskusjonen helt uvedkommen. Det var ingen odelsrett å hevde for Katarinas arvinger.

[Gjest Ole Gilje Dale]

Finn og Lars. Dersom de ser dykk syn med å ta råd frå meg, så er mitt råd. Les lovreglane utan å føya til eige tankegods.For det første går odelsretten ut på å sikra godset for slekta.Regelen som Finn tek opp att og opp att gjeld når odlaren har livsarvingar. Slik går garden frå far til son. Slik er etterslekta til odlaren sikra odelsretten om han likevel skulle ha kome på avvegar ein gong.Men odlaren hadde ikkje etterslekt, dersom han ikkje har livsarvingar. Slå så opp i odelslova att og finn fram til odelsrekkja. Den norske odelslova hadde ikkje vore den krafta for slekta, slik ho er, dersom reglane var slik de skildrar.Dersom odlaren ikkje har livsarvingar, går odelsretten over til odlaren sine syskin. Ja dette kan henda også dersom odlaren sine livsarvingar seier odelen frå seg.Men odelsgarden er i slekta.Ole

[Gjest Jens Petter Nielsen]

Kan du fremlegge noen eksempler, Ole?

[Gjest Finn Oldervik]

Ole. Samstundes som du kjem med eksempel som Jens Petter etterlyser, så kunne du kanskje definera omgrepet; 'odlar' for oss. Kva legg du i omgrepet?

[Gjest Ole Gilje Dale]

Jens Petter og Finn. Slå opp i ordbøker,Nynorsk ordboka t.d., spør på internett eller gå til ein jordskiftedomar og spør heller han. I staden for å spørja meg opp att og opp att bør de kunna kontrollera meg. Men dersom de skal ha eit døme på båe spørsmåla:Katarina er odlaren. Ho har ikkje livsarvingar.Dersom odlaren(arvelataren) ikkje har livsarvingar, går odelsretten over til sykina. Det er berre to, Ingjerd i Vadstena og Ramborg.Ramborg har guteborn, Ingjerd har ikkje born og odelen går til Ramborg sine born. Men merk at for å få odelsretten, må syskina vera ektefødde. Det er det både orskurd og Båhusoppgjeret fortel oss.Ole

[Gjest Finn Oldervik]

Ole. Det er ikkje lenger så interessant kva ordbøker og internettsider osv seier lenger. Absolutt alle autoritetar seier jo eintydig at odelsrett berre kan overtakast av livsarvingar til odlaren. Arne Gjerstad viser til direkte sitat frå Falkanger si bok om odel og åsætesrett og Lars Løberg utdjupar dette ytterlegare m.a. ved å visa til fleire andre autoritetar på desse spørsmåla. Truleg er du den einaste i heile landet som har det synet som du har om dette. Er det ikkje då på tide å tenkja seg om og spørja kvifor?Du skriv elles at Katarina er odlaren. Eg tenkte mest på ein generell definisjon av ordet, - dvs. kva er ein odlar?

[Gjest Jens Petter Nielsen]

Til Ole (588): Dette er det første spørsmålet jeg har stilt deg, og jeg spør derfor ikke 'opp att og opp att'. Jeg spurte deg om du kunne komme med et eksempel, der odelsretten/loven har fungert slik du påstår; og, jeg tenkte da selvfølgelig på et eksempel som ikke hadde med denne saken å gjøre! Det kunne du altså ikke, noe som vel er ganske avslørende i seg selv. Hvis det er slik som du hevder, må det jo være en rekke eksempler å ta av?

[Gjest Ole Gilje Dale]

Finn. Eg hadde ikkje venta eit slikt syn på hjelpemidla som du gjev uttrykk for. Eg må lesa meg til alt, og det undrar meg ofte alle rare spørsmåla eg får om enkle ting. Her om odelsretten som tek ei line i tekst.Hovedregelen i den gamle odelssoga i landet er nettopp han du viser til. Og det er det vanlege at odlaren har livsarvingar.Men det hender at odlaren ikkje har livsarvingar. Eg finn då på spørsmål på nettet at dersom odlaren ikkje har livsarvingar, går odelen over til syskina. De som er så beleste som de gjev utrykk for, må vel ha kjennskap til at eldstemann på ein gard ikkje alltid har livsarvingar. Då er det ikkje framandfolk som overtek, men eldstemann i syskinflokken. Dersom han har livsarvingar, går det slik de nemner. Men slekta har framleis garden. Men Finn, du meiner vel ikkje det du sa om oppslagsverk o.l. Ole

[Gjest Finn Oldervik]

Ole. Før du skriv meir bør du prøva å finna ut kva ein odlar er, for det veit du tydelegvis ikkje. Ein odlar er nemleg ikkje det same som ein person som eig ein odelsgard, men ein odlar er ein person som har hatt ein gard så lenge, enten åleine, eller som framhald av eigedomsrett som forfedrane har hatt at vedkomande, han eller ho har oppnådd odel på garden. Ein person kan altså kjøpa seg ein gard i dag og ha han i 20 år. Då er han odlar av denne garden. Hadde ei anna slekt odel på garden då han kjøpte den kan dei no krevja å løysa garden på odel om mannen døyr utan livsarvingar. Då hjelper det ikkje om den avdøde hadde odel då han døydde. Søskena til mannen vil arva garden, men ikkje odelen. Den vil det vera ei anna slekt som har og som dermed kan krevja å kjøpa garden attende på odel.Noko heilt anna er det om mannen har arva ein odelsgard etter foreldra sine. Men då er det ikkje lenger denne mannen som er odlaren, då er det forfedrane hans. I dette tilfellet vil også søskena til mannen vera odelberettiga fordi dei nedstammar frå dei same foreldra som mannen.Ein odlar er altså det same som Falkanger kallar odelserverver, dvs. den som oppnår odelen. Ein person vert difor ikkje odlar når vedkomande arvar odelsgods, berre når han eller ho sjølv oppnår odel, dvs. etablerer odel på eit gardsbruk.Det er denne forkjellen på odel som er arv etter foreldre og sjølververva odel du blandar saman, og så lenge du ikkje oppfattar den forskjellen, så hjelper det ikkje kor mange bøker og nettstadar ein konfererer med.

[Gjest Ole Gilje Dale]

No er me nesten samde, Finn. Dei fleste undrar seg over at ei kongegåve kan gje odelsrett. Du har enno ikkje gripe det. Les artikkelen til Lars Løberg i NST, han har nemnt dette.Ein av 4 måtar å få odelsrett på er når kongen gjev gåver utan serlege vilkår. Då vert mottakaren odlar. Garden han får vert odelsgods.Slik med Katarina. Hadde ho hatt livsarvingar, hadde det gått slik du hevdar.Men ho hadde ikkje livsarvingar og då var det syskina hennar som fekk odelen. Av dei var det to som var i live, Ingjerd og Ramborg.Ole

[Gjest Finn Oldervik]

At odelen oftast følgde med når kongen gav nokon ei gåve har eg aldri nekta for. Om du leitar blant alle innlegga så meinar eg at eg har hevda dette klårt og tydeleg minst ved eit høve, truleg fleire.Eg har ingen innvendingar når du skriv som følgjer; 'Ein av 4 måtar å få odelsrett på er når kongen gjev gåver utan serlege vilkår. Då vert mottakaren odlar. Garden han får vert odelsgods'. Dette er heilt rett (min merknad).Men kvifor sporar du så heilt av i den siste setninga? Falkanger seier jo at 'Prinsippet er at odelen går over i odelserververens (odlaren) descendense (etterkomarar/livsarvingar), og bare i descedensen. Erververens foreldre eller søsken får altså ikke odelsrett, selv om de kanskje er nærmeste arvinger i arvelovgivningens forstand'.Eg klarar ikkje å lesa dette på nokon annan måte enn at odelen går berre over til odlaren sine livsarvingar og berre dei. Foreldre og søsken har ikkje rett til odel tilhøyrande odlaren seier Falkanger, berre arverett.Sidan du tydeleg oppfattar dette på ein annan måte enn det eg og alle andre gjer, - kva er det ved Falkanger si utsegn som etter di meining opnar for at søsken kan arva odel etter odlaren?

[Gjest Ole Gilje Dale]

Finn. No er me nesten i mål. Hovedregelen i odelsretten er med utgangspunkt i at odlaren har livsarvingar. Dersom det finst livsarvingar, er det rett det du skriv. Falkanger legg også til grunn at odlaren har livsarvingar.Men i alle dei fire odelsmåtane hender det at odlaren ikkje har livsarvingar. Då går odelen til odlaren sine syskin. Men når syskinet har teke over, vil hovedregelen gjelda for livsarvingane hans. På denne måten vil odelsgodset vera i slekta. Det er heller ikkje moko mystisk når det gjeld kongegåver.Ole

[Gjest Finn Oldervik]

Ole. Eg undrast på om du har ei mental sperre som nektar å sjå kva som står skrive. Falkanger legg ikkje til grunn at odlaren har livsarvingar som du skriv. Tvert om så seier han klårt og tydeleg at om livservingar ikkje finst til så går odelen tapt. Foreldre og sysken har ikkje odel til ein odlars gods, berre livsarvingar har det.I min ungdom var eg 'skulmeistar', som dei gamle sa, ein periode. Ofte kunne det vera vandt å få ungane til å forstå kva 'skulmeistaren' meinte med det han hevda. Det galdt då å prøva å finna ein forklaringsmodell som sokk inn hos elevane og hos dei fleste gjekk det bra, men ein og annan smatt i mellom og fekk med seg lite. Eg kan likevel ikkje hugsa å ha streva så mykje med nokon som eg no gjer med deg for å få deg til å forstå. No er eg i ferd med å tapa tålmodet endå ein gong, samt at eg har mista trua på at du nokonsinne vil fortå dette poenget som vi no i lang tid har terpa på. Den dagen du skriv at du har innsett at søsken ikkje kan overta odel etter odlaren, skal eg gratulera deg med ny innsikt og eg kan då gjerne halda fram med debatten. Før det hender er debatten slutt for min del.

[Gjest Hans Myhre]

OleGD, vær vennlig å rist på hodet..hør etter...skrangler det? Ikke? Da har du ingen skrue løs. Da er problemet: Det er helt tomt. Forståelig at du ikke skjønner noe da.

[Gjest Lars Ove Wangensteen]

Personlig synes jeg denne debatten er både fornøyelig og lærerik, og jeg har sans for det jeg velger å kalle 'morsom provoserende framferd' fra OGDs side.Og jeg forstår derfor noen av debattantenes frustrasjon (596) men jeg liker ikke harselering og personangrep (597)Det synes jeg er en uting her på debatten

[Gjest Lars Løberg]

Det er ikke vanskelig å være enig med deg i det, Lars Ove, men det er sannelig heller ikke vanskelig å ha forståelse for frustrasjonen og harselleringene i 596 og 597 heller. Jeg synes vi har fått veldig gode eksempler fra Ole Gilje Dale bare i de siste innleggene hans på en debatteknikk som også er en uting på dette forumet:Det delspørsmålet som her har vært diskutert, er hvorvidt odelsretten er begrenset til odlerens livsarvinger og disse alene, eller om også odlerens søsken kan arve odelsretten dersom odleren sjøl dør uten livsarvinger. Dette er et nokså ukomplisert juridisk spørsmål, og det kan bare ha ett gyldig svar - enten ja eller nei.Ole presenterer sitt syn i 564: 'Sønene til Ramborg kunne berre vera lovlege og rette arvingar med ei ektefødd mor. Dette har med regelen om odelshevd å gjera. Mora må vera ektefødd og ha rett odelsforhold til arvelataren. Først då arvar sønene til odel og eige. Katarina etterlet seg både laust og fast gods.Det eg skreiv no kan du lett kontrollera.' Tore Vigerust hevder sporenstreks (565) at denne påstanden er i direkte motstrid til ordlyden i Magnus Lagabøters landslov. I steden for å diskutere formuleringene i landslova, kontrer Ole Gilje Dale med følgende utsagn (567): 'Det er nettopp odelsgutar me har å gjera med her, og den som trur at ei uektefødd mor kunne føra odelen vidare til livsarvingar, ja han må lesa leksa si ein gong til.' I (570) kommer så: 'De har vanskar med å skriva regelen det gjeld. Slike vanskar synest du (Vigerust, min anm) også å ha. Regelen verkar slik at så lenge du held deg til arv av odelsgods, så kan berre born med ektefødd mor, dvs rett slektskapsforhold, overta odelsgodset TIL ODEL OG EIGE.' I (575) rendyrkes programmet: 'Når dronninga gjev gåve utan serlege vilkår, vert gåva straks odelsgods hjå mottakaren. Katarina har fått brev på mykje. I dette tilfelle er det berre Ramborg som kjem mellom arvelatar og arvarane. For at dei kan arva odelsgods, krev lova at mora må vera ektefødd.' I (579) imøtegår jeg Oles påstander med henvisning til at odelsretten kun følger odlerens livsarvinger. Ole svar (580) er å kreve dokumentasjon, noe han får av Arne Gjerstad (581). Og da begynner moroa.Ole prøver i (582) å redusere odelslovens bærende prinsipp (slektsrett) til bare å være hovedregelen. I dette tilfelle skal det gjelde en særregel: 'Dersom odlaren ikkje har livsarvingar, går odelen over til odlaren sine syskin.' Finn Oldervik arresterer prompte Ole (583): 'Nei, Ole, tvert i mot så står det at odelen berre kan gå over til livsarvingar til odlaren, sjølv om søsken og foreldre er arvingar etter arveloven.' Dette øret hører sjølsagt ikke Ole på, men forlanger i steden nøyere gransking av lovteksten enn hva professor doktor juris Thor Falkanger har gjort: 'Finn og Lars. Dersom de ser dykk syn med å ta råd frå meg, så er mitt råd. Les lovreglane utan å føya til eige tankegods.For det første går odelsretten ut på å sikra godset for slekta.Regelen som Finn tek opp att og opp att gjeld når odlaren har livsarvingar. Slik går garden frå far til son. Slik er etterslekta til odlaren sikra odelsretten om han likevel skulle ha kome på avvegar ein gong.Men odlaren hadde ikkje etterslekt, dersom han ikkje har livsarvingar.Slå så opp i odelslova att og finn fram til odelsrekkja.'Javel, det er ikke så vanskelig å slå opp i odelslova og finne fram til odelsrekkja. Finn hadde forlengst gitt referanse til den på lovdata, men Ole hadde nok ikke lest den, for der står følgende: (§8, 1. ledd)§ 8. Kven som har odelsrett Utanom odlaren får også etterkomarane hans odelsrett dersom nokon av foreldra, besteforeldra eller sysken av foreldra har ått heile eigedomen med odel. For etterkomarar av sameigaren med odelsrett krevst det likevel ikkje at foreldra eller besteforeldra som har odelsrett har ått heile eigedomen.og videre (§ 12, 1. ledd):Kap. III. - Om odelsrekkefølgja. § 12. Odelsrettshavarane sin prioritet Av etterkomarane til odlaren går eldre sysken føre yngre med seg og si line, om ikkje anna går fram av eller blir fastsett med heimel i denne lova. Dette gjeld uansett kjønn og når etterkomarane er fødde. Odelsloven er altså krystallklar: Det er bare odlerens livsarvinger som kan få odelsretten etter odleren, ikke søsken eller nevøer. Ett eneste særtilfelle finnes, og det er når odleren har arvet gården fra sine foreldre - som da har startet opptjeningstid for odelshevd. Dør her odleren uten livsarvinger, kan søsken som arver gården få fortsette med foreldrenes opptjeningstid. Men de arver ikke da odelsrett fra avdøde, de blir sjøl odlere når den kombinerte odelshevdstiden opfylles. Regelen er nå sitert, odelsrekka vist, og ingen av delene er slik Ole Gilje Dale påstår at de er.Spørsmålet er da, når Ole Gilje Dale skråsikkert viser til odelslov og odelsrekke, men uten sjøl å ha lest dem, hva er da kildene for påstandene hans? Også her letter han sjøl på sløret for oss: (588) 'Slå opp i ordbøker,Nynorsk ordboka t.d., spør på internett eller gå til ein jordskiftedomar og spør heller han. I staden for å spørja meg opp att og opp att bør de kunna kontrollera meg.'Om igjen og om igjen krever Ole Gilje Dale bevis, men sjøl stilt overfor de samme beviskravene glir han unna, skifter tema eller hevder udokumenterbare påstander. I enkelte tilfeller tyr han rett og slett til løgner. Er det da rart om Finn og Hans (596 og 597) stiller spørsmålstegn ved læreevnene hans? Jeg synes ikke det, og for å svare på Hans sitt spørsmål (597): jeg er ganske sikker på at det vil riste. Tomt er det nok ikke.Odelsretten går altså strengt til etterkommerne, ikke til utarvinger av odleren. Men så er det Oles andre hardnakkede påstand, som for ham er den viktige her. Kan odelsretten gå via Ramborg dersom hun var frillefødt? Her har Ole lenge hevdet at odelsloven sier at så ikke er mulig. Noe bevis eller lovtekst som underbygger påstanden hans, har vi aldri fått. Men vi kan jo hente lovteksten fra odelsloven på dette punktet:(§ 9, 1. ledd) § 9. Odelsrett til barn født utanom ekteskap og adoptivbarn Barn får odelsrett etter faren og farsslekta når farskapen er fastsett slik at han gir grunnlag for arverett etter § 4 første stykket i arvelova. Her er riktignok ordlyden modernisert i forhold til ordlyden i den gamle odelsloven, hvor en opererer med betegnelsen slegfredsbarn (hvor -fred kommer av frille). Men regelen har alltid vært den samme. I den grad farskapet var annerkjent, var også odelsretten hjemlet. En eventuell odelsrett fra Knut Algotsson ville altså uhindret kunne gått til Ramborgs sønner om hun var aldri så mye født utenfor ekteskap.

[Gjest Tore H Vigerust]

Ola har løyet ganske mye i denne debatten, som påvist. Men hadde jeg redigert denne tråden, ville også jeg ha fjernet innlegg 597.